دوران رونق به سیلیکونولی بازگشته است. پارکهای تجاری در امتداد بزرگراه ۱۰۱ بار دیگر به نشانهای استارتآپهای امیدوار آراسته شدهاند. قیمت اجارهها سر به فلک میکشد؛ درست همانطور که تقاضا برای ویلاهای لوکس در تفرجگاههایی مانند دریاچۀ تاهو افزایش یافته و این حاکی از ثروت در حال انباشت است. منطقۀ خلیج [سانفرانسیسکو] زادگاه صنعت نیمرساناها و نیز شرکتهای رایانهای و اینترنتی بود که در پی ظهور این صنعت گسترش یافتند. نوابغ این منطقه بسیاری از شگفتیهایی را خلق کردهاند که به جهان رنگ و بوی آیندهگرایانه میدهند؛ از گوشیهای لمسی گرفته تا امکان جستجوی آنی کتابخانههای بزرگ و قدرت به پرواز درآوردن پهپادها هزاران مایل دورتر. شکوفایی دوبارۀ فعالیت تجاری این منطقه از سال ۲۰۱۰ حکایت از افزایش سرعت پیشرفت دارد.
بنابراین شاید عجیب به نظر برسد که برخی در سیلیکونولی فکر میکنند این منطقه دچار سکون شده و دهههاست که نوآوری در آن از تب و تاب افتاده است. پیتر تیل، یکی از بنیانگذاران پیپل و نخستین سرمایهگذار خارجی در فیسبوک میگوید که نوآوری در امریکا «جایی بین تنگناهای وخیم و مرگ» قرار دارد. مهندسان در همۀ حوزهها همین حس ناامیدی را دارند و گروه کوچک اما فزایندهای از اقتصاددانان بر این باورند که تأثیر اقتصادی نوآوریهای امروز در مقایسه با تأثیرات مشابه در گذشته کمرنگ به نظر میرسد.
[ … ]
همه جا استقبال از نوآوریهای مبتنی بر قدرت پردازشِ ارزان رو به فزونی است. رایانهها به تدریج در حال فهم زبان طبیعی هستند. افراد فقط با حرکات بدن، بازیهای ویدئویی را کنترل میکنند و این فناوری ممکن است به زودی در بخش گستردهای از دنیای کسب و کار کاربرد پیدا کند. چاپ سهبُعدی قادر به تولید بیوقفۀ طیف همواره پیچیدهتری از اشیاء است و شاید به زودی قدم به عرصۀ تولید بافتهای بدن انسان و سایر مواد ارگانیک بگذارد.
افراد بدبین به نوآوری احتمالاً این را «وعدۀ سرِ خرمن» میدانند و نمیپذیرند. اما این دیدگاه که رشد فناوریمحور باید به جای فراز و فرود، یا با همین سرعت ادامه پیدا کند یا پیوسته تنزل یابد، خلاف روند تاریخ است. به گفتۀ چاد سیورسون از دانشگاه شیکاگو، رشد بهرهوری در عصر برقی شدنْ پُردستانداز بوده است. در دورۀ نوآوریهای الکتریکی مهم در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰، نرخ رشد کُند بود اما بعد از آن اوج گرفت.