Imagine dining in a European capital where you do not know the local language. The waiter speaks little English, but by hook or by crook you manage to order something on the menu that you recognise, eat and pay for. Now picture instead that, after a hike goes wrong, you emerge, starving, in an Amazonian village. The people there have no idea what to make of you. You mime chewing sounds, which they mistake for your primitive tongue. When you raise your hands to signify surrender, they think you are launching an attack.
Communicating without a shared context is hard. For example, radioactive sites must be left undisturbed for tens of thousands of years; yet, given that the English of just 1,000 years ago is now unintelligible to most of its modern speakers, agencies have struggled to create warnings to accompany nuclear waste. Committees responsible for doing so have come up with everything from towering concrete spikes, to Edvard Munch’s “The Scream”, to plants genetically modified to turn an alarming blue. None is guaranteed to be future-proof.
Some of the same people who worked on these waste-site messages have also been part of an even bigger challenge: communicating with extraterrestrial life. This is the subject of “Extraterrestrial Languages”, a new book by Daniel Oberhaus, a journalist at Wired.
Nothing is known about how extraterrestrials might take in information. A pair of plaques sent in the early 1970s with Pioneer 10 and 11, two spacecraft, show nude human beings and a rough map to find Earth—rudimentary stuff, but even that assumes aliens can see. Since such craft have no more than an infinitesimal chance of being found, radio broadcasts from Earth, travelling at the speed of light, are more likely to make contact. But just as a terrestrial radio must be tuned to the right frequency, so must the interstellar kind. How would aliens happen upon the correct one? The Pioneer plaque gives a hint in the form of a basic diagram of a hydrogen atom, the magnetic polarity of which flips at regular intervals, with a frequency of 1,420MHz. Since hydrogen is the most abundant element in the universe, the hope is that this sketch might act as a sort of telephone number. | Уявіце сябе падчас снедання ў сталіцы адной з Эўрапейскіх краін, мову насельнiцтва якой вы не ведаеце. Афіцыянт толькі трошкі разумее па-ангельску, але так ці інакш вы здолелі замовіць з меню стравы з знаёмымі назвамі, паснедалі і разлічыліся па рахунку. Цяпер уявіце іншую сітуацыю: вы згубілі шлях і цалкам згаладнелыя апынуліся ў паселішчы басейну ракі Амазонка. Мясцовыя жыхары не маюць аніякага разумення, што з вамі рабіць. Вы выдаеце з сябе гукі падобныя да чмякання, але мясцовыя жыхары мяркуюць, што гэта ваша прымітыўная мова. Калі вы ўздымаеце рукі, каб падкрэсліць тое, што вы гатовыя здацца на ласку мясцовых жыхароў, яны разумеюць гэта як знак агрэсіі. Падтрымліваць стасункі без агульназразумелага кантэксту ёсць цяжкай справай. Напрыклад, месцы захавання радыёактыўных адкiдаў павінны захоўвацца недакранальнымі на працягу дзесяткаў тысяч гадоў; аднак прымая пад увагу тое, што ангельская мова, якая існавала 1000 гадоў таму, цяпер не з'яўляецца зразумелай большасці англамоўных людзей, адпаведныя агенцтвы намагаюцца стварыць засцерагальныя шыльды, якія б тлумачылі небяспеку. Камітэты, якія кантралююць гэтую працу, прыйшлі да тэхнічных рашэнняў, пачынаючы ад неабходнасці інсталяцыі бетановых агараджальных слупоў, копіі малюнка Эдварда Мюнха "Крык" да высадкі генетычна мадыфікаваных раслінаў з засцерагальным ярка-блакітным колерам. Але няма гарантыі, што ўсе гэтыя засцерагальныя сродкі спрацуюць належным чынам. Некаторыя людзі, якія працавалі над стварэннем падобным засцерагальных сродкаў паведамлення, таксама сутыкаліся з яшчэ большым выклікам: зносіны з іншапланетнымі жывымі істотамі. Гэта з'яўляецца тэмай кнігі "Пазаземныя Мовы", новай кнігі Даніэля Аберхаўза, журналіста выдання "Wired". Нічога не вядома адносна таго, якім чынам пазаземныя жывыя істоты могуць успрымаць інфармацыю. Пара пласцінак, адпраўленых у пачатку 1970х гадоў з двума касмічнымі спадарожнікамі Піянер 10 і 11, паказваюць выявы неапранутых чалавечых істот і агульную мапу для пошуку планеты Зямля - самую падставовую інфармацыю, якую, аднак, іншапланетныя істоты могуць успрыняць. Паколькі такі спутнік з пасланнем мае вельмі мізэрны шанец быць знойдзеным, радыёнаданні з Зямлі, якія распаўсюджваюцца с хуткасцю святла, маюць большы шанец быць пачутымі. Але для гэтага неабходна каб частата радыёнадання з Зямлі супадала з частатой пазаземнага радыёпрыёмніка. Як іншапланетныя істоты здолеюць настроіць радыёпрыёмнік на адпаведную частату? Пласцінкі з пасланнем у касмічных спадарожніках Піянер маюць падказку ў выглядзе падставовай дыяграммы атама вадароду, магнітная палярнасць якогда змяняецца з нязменным інтэрвалам, а менавіта з частатой 1,420Мгц. Паколькі вадарод з'яўляецца найбольш распаўсюджаным элементам у сусвеце, маюцца спадзяванні на тое, што гэтая дыяграмма можа задзейнічаць накшталт тэлефоннага нумару. |