Солнце было в зените. Медный от пыли диск висел в центре белесого, нечистого неба, ублюдочная тень корчилась и топорщилась под самыми подошвами, то серая и размытая, то вдруг словно оживающая, обретающая резкость очертаний, наливающаяся чернотой и тогда особенно уродливая. Никакой дороги здесь и в помине не было -- была бугристая серо-желтая сухая глина, растрескавшаяся, убитая, твердая, как камень, и до того голая, что совершенно не понятно было, откуда здесь берется такая масса пыли.
Ветер, слава богу, дул в спину. Где-то далеко позади он засасывал в себя неисчислимые тонны гнусной раскаленной пороши и с тупым упорством волочил ее вдоль выжженного солнцем выступа, зажатого между пропастью и Желтой стеной, то выбрасывая ее крутящимся протуберанцем до самого неба, то скручивая туго в гибкие, почти кокетливые, лебединые шеи смерчей, то просто катил клубящимся валом, а потом, вдруг остервенев, швырял колючую муку в спины, в волосы, хлестал, зверея, по мокрому от пота затылку, стегал по рукам, по ушам, набивал карманы, сыпал за шиворот…
Ничего здесь не было, давно уже ничего не было. А может быть, и никогда. Солнце, глина, ветер. Только иногда пронесется, крутясь и подпрыгивая кривляющимся скоморохом, колючий скелет куста, выдранного с корнем бог знает где позади. Ни капли воды, никаких признаков жизни. И только пыль, пыль, пыль, пыль…
Время от времени глина под ногами куда-то пропадала, и начиналось сплошное каменное крошево. Здесь все было раскалено, как в аду. То справа, то слева начинали выглядывать из клубов несущейся пыли гигантские обломки скал – седые, словно мукой припорошенные. Ветер и жара придавали им самые странные и неожиданные очертания, и было страшно, что они вот так – то появляются, то вновь исчезают, как призраки, словно играют в свои каменные прятки. А щебень под ногами становился все крупнее, и вдруг россыпь кончалась, и снова под ногами звенела глина. | خورشید در اوج خویش بود. گرده ای سیمین گون از جنس گرد و خاک، در میان این آسمان سپیدگون ناپاک، معلق بود. سایه ای ناپرداخته و معوج، زیرترین بخشهای زمین را پوشیده بود: اول به رنگ خاکستری و تار. و بعد ناگهان به نظر می رسد گویی که به زندگی آمده باشد وضوح خطوط کلی اشکال را در می یابد، و می زداید هرچه آنچه تار و سیاه است و به خصوص زشت. در اینجا نه جاده ای است و نه هیچ منظری - خاک رس خشک به رنگ خاکستری مایل به زرد ناصاف، به صورت ترک خورده، کشته، و سخت به سختی سنگ، نمایان است، و بی پوشش. چندان مشخص نیست که چنین توده ای از گرد و خاک اینجا را از کجا در بر گرفته است. خدا را شکر، باد از آن پشت ها می وزد. در جایی دور در پشت سر، خود را در بی شمار انبوه ذرات براق و نفرت انگیز زمین فرو می بلعد با پشتکاری بی نظیر، و در امتداد برآمدگی آفتاب سوخته آنجا که بین پرتگاه و دیواره سنگی زرد قرار گرفته است کشیده می شود. اول، برجستگی غلطان خود را در آن آسمان سفید می نمایاند، و بعد سخت پرپیچش، به گونه گردبادهای شکل ناپذیر همچون گردن قوها، عشوه گرانه نمود می یابد. اول فقط محور مواج و چرخانش را می غلتاند، و بعد، ناگهان، خاک خارینه دار را چرخانه وار، در لابلای گیسوان، بسان ضربات شلاق بر سینه و گردن آغشته به عرق، و شلاق گونه بر دستان و گوشها می زند، جیب ها را پر می کند، و از یقه به پایین می ریزد ... در اینجا هیچ چیز نیست، و شاید هم هرگز هیچ چیز از دیرباز وجود نداشت. خورشید، خاک رس، باد. فقط گاه به گاهی، بوته خاری پیچ خورده و سرزنده همچون دلقکی، به این سوی و آن سوی برده می شود، با ریشه هایی که خدا می داند آب را از چه جایی در آن پشت ها کشیده باشد. نه یک قطره آب ... هیچ نشانه ای از زندگی نیست. فقط گرد و خاک، گرد و خاک، گرد و خاک ... خاک رس زیر پا، هر از چند گاه در جایی ناپدید شده، و سنگی سخت و آمیخته آغاز می شود. در اینجا، همه چیز سرخ و آتشین است بسان جهنم. در سمت راست و چپ، گویی چماقهایی عظیم نمایان می شوند که بر تکه های عظیم سنگ خاکستری، ضربه می زنند ... بسان آردی که پودر می شود. اما باد و گرما، عجیب ترین شکلی که در ذهن غیر منتظره می آید را به آنها می دهند ؛ وه چه بسیار ترسناک و دهشتناک است که آنها به این گونه اند: همچون اشباح، نخست ظاهر می شوند و بعد دوباره ناپدید ... و گویی این، قایم موشک سنگی خویش است که بازی می کنند. سنگ خرد شده در زیر، بیشتر و بزرگتر نمایان شده، و ناگهان این از هم پاشیدگی به پایان می رسد، و دوباره خاک رس به زیر پا می آید. |