Non so in qual modo, ma i miei scolarini erano venuti a sapere che quel giorno era il mio compleanno. Me li vidi arrivare alla scuola col vestito delle feste e con un regalino tra le mani.
Chi mi portava una penna elegante, chi un libriccino da messa, chi un astuccio da lavoro, chi un bel mazzo di fiori freschi. Io fui consolata e attristata da quella vista: consolata perchè qualunque segno di gratitudine o d'affetto che mi venisse da quei buoni figliuoli mi toccava il cuore e mi faceva parer leggiero ogni sacrifizio: attristata, poichè pensavo che i denari occorsi in quelle compre, potevano venir destinati a più nobile uso. A ogni modo, accolsi serenamente quelle care dimostrazioni d'amore.
Un bambino solo, il più povero, non mi offrì nulla: ma dal suo contegno imbarazzato e dal suo visetto malinconico argomentai quanto dovesse soffrire. Lo chiamai e quando l'ebbi vicino me lo strinsi ripetutamente fra le braccia, baciandolo. Incoraggiato da quelle carezze, il poverino mi pose tra le mani un involtino e fuggì vergognoso.
Sorpresa e incuriosita, lo aprii senza che nessuno potesse accorgersene. Vi erano.... indovinate!.. Tre pallottoline di zucchero!
Lo richiamai subito da me.
--Lo sapevi che mi piacesse lo zucchero? gli chiesi sorridendo.
--Me lo sono figurato! Mi piace tanto a me!
--E tu, ripresi commossa, l'hai certo chiesto alla mamma e....
--No signora! replicò prontamente, non ho chiesto nulla a nessuno; glie l'ho serbato proprio io, di mio....
--Ma pure....
--La nonna, quando mi dà il caffè e latte, mi mette sempre nella chicchera due o tre pallottoline di zucchero per indolcirlo. Io ho levato lo zucchero....
--E il caffè e latte?... chiesi con la gola serrata.
--L'ho preso amaro!
Mario, piccolo Mario, dove sei tu? Forse il fumo delle officine avrà annerito il tuo viso d'angelo, forse a quest'ora lavorerai i campi dove biondeggia la messe e si matura, al sole, la vite, forse ti accoglieranno le navi avventurose dove il lavoro è sì duro, la speranza sì fallace....
Ma chiunque tu sii, operaio, agricoltore o uomo di mare, il tuo posto è fra i nobili cuori, per quali l'amore è sacrifizio, l'abnegazione, dovere.
Mario, piccolo Mario, se tu per un momento potessi entrare nella mia stanzetta da studio, vedresti molte carte, molti libri, molti ninnoli; e vedresti anche, custoditi in una piccola campana di vetro, tre pezzetti di zucchero, un nome, una data! | Не знам на кој начин , но моите ученици дознале дека тој ден ми беше роденден.Ги видов како доаѓаат на училиште облечени во празничка облека и со мал подарок во рацете. Некој ми носеше убаво пекнало ,некој честитка , некој школски несесер ,некој убав буќет од свежо цвеќе.Јас бв разнежнета и натажена од таа глетка: Ранежнета затоа што секој знак на благодарност и љубов што доаѓаше од овие дечиња ми допираше до срцето и секоја направена жртва ја правеа лесна : натажена ,бидејќи мислев дека парите потрошени на тие подароци можеа да се искиристат за некоја поблагородна работа.Во секој сличај , со задоволство го прифатив тој драг начин на покажување на љубов. Само едно дете , најсиромашното,не ми подари ништо: но од неговиот застрамен однос и меланхоличното лиценце сватив колку страда.Го повикав , и кога ми се приближи повеќепати го прегрнав со рацете , бакнувајкиго. Охрабрен од прегратките , кутриот ми стави во рацете нешто завиткано и побегна застрмен. Изненадена и љубопитна , го отворив без никој да ме забележи. Внатре имаше ....погодете !.. Три шеќерни коцки! Веднаш го повикав . -- Знаеше дека ми се допаѓа шеќерот?го прашав смеејкисе. -- Сам сватив ! Бидејки мене многу ми се допаѓа! -- A ти, продолжив трогната , и побара на мајкати и .... -- Не госпоѓо ! веднаш одговори , не побарав ништо од никој ; ви ги зачував баш јас ,од моето -- Но пак... --Кога бабами ми дава кафе со млеко , секогаш ми става 2 , 3 коцки шекер за да го засладам . Јас го чував шеќерот... -- А кафето со млеко ?... прашав со подзатворено грло. -- Го пиев горко ! Марио , мал Марио , каде си ти ? Можеби чадот од работилниците го зацрнил твојот ангелски лик, можеби сега работиш на полињата каде житото пожолтува и здрее , на соцне,лозјето , можеби ке те земат авантуристичките бродови каде што работата е толку тешка а надежта толку лесна... Но кој и да си , работник , земјоделец или морнар , твоето место е помеѓу благородните срца , за кои љубовта е жртва ,oдрекување , должност. Марио , мал Марио, кога само за момент би можел да влезеш во мојата работна собичка , би видел многу хартија , многу книги , украси ; и во едно стаклено звоно зачувани , би видел и три коцки шеќер , едно име, еден датум! |