Εδώ και έναν χρόνο, η Λίντα Μέρεντιθ δεν τρώει πια πορτοκάλια, μπανάνες ή αβοκάντο. Έχει επίσης διαγράψει από τη διατροφή της το ρύζι, τη σοκολάτα και τη ζάχαρη. Διότι τίποτε απ΄ αυτά δεν φυτρώνει στα περίχωρα της Νέας Υόρκης, όπου ζει. Η Λίντα, η οποία έχει σπουδάσει κηπουρική και εθνοβοτανολογία και σήμερα διδάσκει χορό, είναι μια «locavore», δηλαδή τρώει μόνο τρόφιμα που έχουν παραχθεί τοπικά ή σε ακτίνα 400 χιλιομέτρων από το διαμέρισμά της στο Μπρούκλυν (είναι κατά προσέγγιση η απόσταση που διανύει ένα αυτοκίνητο μ΄ ένα ντεπόζιτο βενζίνη). Και αισθάνεται καλύτερα παρά ποτέ.<br /><br />Το κίνημα γεννήθηκε στο Σαν Φρανσίσκο. Τον όρο locavore, ο οποίος περιελήφθη πέρυσι στο λεξικό Νew Οxford Αmerican, επινόησε το 2005 η Τζέσικα Πρέντις. Μαζί με τρεις φίλες της, είχαν αποφασίσει τότε να φάνε επί έναν μήνα φαγητά φτιαγμένα μόνο με τοπικά και εποχικά υλικά. Δεν ήταν τίποτε επαναστατικό- λιγότερο από έναν αιώνα πριν, όλοι οι άνθρωποι ήταν locavores, αφού όλοι έτρωγαν έτσι. Όμως σήμερα σχεδόν όλα τα τρόφιμα διανύουν χιλιάδες χιλιόμετρα (από 2.400 ως 4.800, κατά μέσον όρο) από τον τόπο παραγωγής τους ώς το πιάτο του καταναλωτή, με βαριές συνέπειες για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Η απόσταση αυτή έχει αυξηθεί κατά 25% από το 1980 και δεν παύει να μεγαλώνει.<br /><br />Καλά στην ύπαιθρο, όμως πώς μπορεί κανείς να επιβιώσει τρώγοντας ό,τι παράγεται σε μια μεγαλούπολη, όπως η Νέα Υόρκη; Η Λίντα Μέρεντιθ αποφάσισε πέρυσι τον Αύγουστο να προσπαθήσει για έναν χρόνο. Έκοψε τις κονσέρβες, τα κατεψυγμένα, την Κόκα Κόλα και βάλθηκε να εξερευνά τις λαϊκές αγορές. Εξεπλάγη όταν διαπίστωσε ότι τα περίχωρα της Νέας Υόρκης είναι γεμάτα αγροκτήματα, με αποτέλεσμα να είναι πολύ εύκολο να προμηθευτεί κρέας, λαχανικά, κρασί... Μέσα στο κέντρο του Μανχάταν υπάρχει μάλιστα ένας μελισσοκόμος, καθώς κι ένας ορνιθοτρόφος στο Μπρονξ. Σε μια αγορά, βρήκε επίσης έναν μικρό παραγωγό ξερών φασολιών- ο οποίος πωλούσε όμως μόνο χονδρικά, έτσι επέστρεψε στο σπίτι της με 45 κιλά φασόλια, τα οποία μοιράστηκε με τους γείτονές της.<br /><br />Η Λίντα καλλιεργεί ένα μικρό περιβόλι, ενώ καταψύχει και συντηρεί τα προϊόντα που αγοράζει στις λαϊκές αγορές για να έχει αποθέματα τον χειμώνα. «Χρειάστηκε να τα μάθω όλα, επειδή δεν μεγάλωσα σε αγρόκτημα», εξηγεί. «Το δυσκολότερο ήταν να προβλέψω τις ποσότητες που θα μου χρειάζονταν για να βγάλω τον χειμώνα και κυρίως να βρω ένα μέρος για να αποθηκεύσω καμιά εκατοστή γυάλες με τρόφιμα». Συνεχίζει πάντως να καταναλώνει καφέ, τσάι και μπαχαρικά. Στο λεξιλόγιο των «locavores», αυτή είναι «η εξαίρεση Μάρκο Πόλο»...