Winning entries could not be determined in this language pair.There were 2 entries submitted in this pair during the submission phase. Not enough entries were submitted for this pair to advance to the finals round, and it was therefore not possible to determine a winner.Competition in this pair is now closed. |
Не знам на кој начин , но моите ученици дознале дека тој ден ми беше роденден.Ги видов како доаѓаат на училиште облечени во празничка облека и со мал подарок во рацете. Некој ми носеше убаво пекнало ,некој честитка , некој школски несесер ,некој убав буќет од свежо цвеќе.Јас бв разнежнета и натажена од таа глетка: Ранежнета затоа што секој знак на благодарност и љубов што доаѓаше од овие дечиња ми допираше до срцето и секоја направена жртва ја правеа лесна : натажена ,бидејќи мислев дека парите потрошени на тие подароци можеа да се искиристат за некоја поблагородна работа.Во секој сличај , со задоволство го прифатив тој драг начин на покажување на љубов. Само едно дете , најсиромашното,не ми подари ништо: но од неговиот застрамен однос и меланхоличното лиценце сватив колку страда.Го повикав , и кога ми се приближи повеќепати го прегрнав со рацете , бакнувајкиго. Охрабрен од прегратките , кутриот ми стави во рацете нешто завиткано и побегна застрмен. Изненадена и љубопитна , го отворив без никој да ме забележи. Внатре имаше ....погодете !.. Три шеќерни коцки! Веднаш го повикав . -- Знаеше дека ми се допаѓа шеќерот?го прашав смеејкисе. -- Сам сватив ! Бидејки мене многу ми се допаѓа! -- A ти, продолжив трогната , и побара на мајкати и .... -- Не госпоѓо ! веднаш одговори , не побарав ништо од никој ; ви ги зачував баш јас ,од моето -- Но пак... --Кога бабами ми дава кафе со млеко , секогаш ми става 2 , 3 коцки шекер за да го засладам . Јас го чував шеќерот... -- А кафето со млеко ?... прашав со подзатворено грло. -- Го пиев горко ! Марио , мал Марио , каде си ти ? Можеби чадот од работилниците го зацрнил твојот ангелски лик, можеби сега работиш на полињата каде житото пожолтува и здрее , на соцне,лозјето , можеби ке те земат авантуристичките бродови каде што работата е толку тешка а надежта толку лесна... Но кој и да си , работник , земјоделец или морнар , твоето место е помеѓу благородните срца , за кои љубовта е жртва ,oдрекување , должност. Марио , мал Марио, кога само за момент би можел да влезеш во мојата работна собичка , би видел многу хартија , многу книги , украси ; и во едно стаклено звоно зачувани , би видел и три коцки шеќер , едно име, еден датум! | Entry #19720 — Discuss 0 — Variant: Not specified
|
Не знам како, но моите ученичиња дознале дека дента ми е роденден. Ги видов како доаѓаат на училиште облечени во свечени алишта и со подарочиња во рачињата. Некое ми донесе елегантно пенкало, некое молитвеник, некое кутија за прибор за работа или пак убав букет од свежо цвеќе. Глетката ме утеши и ме растажи: ме утеши затоа што каков било знак на благодарност или наклоност од тие добри дечиња ме погаѓаше в срце и ми се чинеше дека секое мое жртвување е навидум лесно; ме натажи, затоа што мислев дека парите потрошени за тој повод би можеле да се употребат за поблагодорни цели. Во секој случај, со ведрина ги прифатив овие драги искази на љубов. Само едно дете, најсиромашното, не ми подари ништо: но од неговото засрамено држење и тажно лице, сфатив колку пати. Го викнав и кога ми се приближи неколкупати го прегрнав, бакнувајќи го. Охрабрено од овие прегратки, кутричкото ми тутна в раце едно пакетче и побегна засрамено. Изненадена и љубопитна, го отворив за никој да не забележи. Во него имаше... погодете! Три коцкички шеќер! Веднаш го викнав да дојде. - Знаеше дека сакам шеќер? - го прашав смеејќи се. - Претпоставував! Јас многу сакам! - Ти - продолжив трогната - сигурно си побарал од мама и... - Не, госпоѓо! - одговори подготвено - не побарав ништо од никого; сам го зачував, од своето... - Но сепак... - Кога баба ми дава бело кафе, секогаш во филџанот ми става и две или три коцкички шеќер, да го засладам. Го извадив шеќерот... - А белото кафе? - го запрашав со кнедла во грлото. - Го испив горчливо! Марио, мал Марио, каде си ти? Можеби твоето ангелско лице потемнело од црниот чад на работилниците, можеби сега работиш во полињата каде што житото се злати и грозјето зрее на сонце, можеби засолниште ти се авантуристичките бродови што лутаат по морињата, на коишто работата е крвнички тешка, а надежта толку лажна... Што и да си, работник, земјоделец или морепловец, твоето место е меѓу великодушните срца за коишто љубовта е пожртвуваност, одрекување, должност. Марио, мал Марио, кога би можел за миг да влезеш во мојата мала работна соба, би видел многу честитки, многу книги, многу ситници; а би ги видел и трите коцкички шеќер, складирани во едно мало стаклено ѕвоно, едно име и еден датум! | Entry #22294 — Discuss 0 — Variant: Not specified
|